تو یه کتابی که راجع به روانشناسی کودکان بود داشتم میخوندم که بچه ها جوابی رو که ما داریم بهشون میدیم درک نمیکنن و خودشون با ذهنیات و داشته های قبلی خودشون یه تصویر از اونی که ما داریم بهشون میگیم می سازن که ممکنه با واقعیتی که برای ما ملموسه فرسنگها فاصله داشته باشه ولی برای اونا عین واقعیت باشه پس وقتی بچه ای یه سوالی از ما می پرسه نباید بهش جواب دروغی بدیم یا اینکه خودمون رو جای اون بزاریم و به خیال خودمون جوابی بدیم که اون راحتتر بتونه درک کنه بهترین راه اینه که راستگو باشیم و حقیقت رو بهش بگیم ، گیرم که ما خیال کنیم که اون نمیفهمه
پ.ن: بچه ها انگار که مطالب رو به شکل تخم یه حشره درک میکنن که بایستی اول بشکل لارو در بیاد بعد مراحلی رو طی کنه بعد دگردیسی کنه تا برسه به مرحله پروانگی ، تا حقیقت واسشون مثله پروانه زیبا بشه ولی حتما باید این چرخه رو طی کنه
پ.ن2: میخواستم در مورد این مطلب یه کم توضیح اضافی بدم دیدم حرفی نزنم سنگین ترم
پ.ن3: این بچه هنوز بچه است
این بچه ها... عجب زندگی جالبی!
خداییش به معلوماتم افزوده شد
وای باورم نمی شه شما دوباره می نویسید ؟؟؟؟ خیلی عالیه
می خواستم بهتون بگم که کاش دوباره .... اما فکر کردم اگر بشه خودتون حتما این کارو می کنید
ولی چرا به من نگفتید ؟!!
تو این روزا این تنها خبر خوبه !
موفق باشید