اکنون که اینگونه سکوت می کنم

بی گاه و بی تدبیر ؛

آیا درختی را شبیه تر نیستم

که هیزم شکنش

در زیر سایه تبر تیز می کند

و قصد جانم دارد

مرا اما

نه سکوت است

که زبانی به گفتن هر آنچه از سینه می گذردم نیست

                ****

و اسماعیل

تنها می تواند آرزو کند

مگر خدایش فرجی تواند کرد